พระราชกรณียกิจ

 

        พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช ทรงปฏิบัติพระราชกรณียกิจเพื่อพสกนิกรชาวไทยเสมอมา ทรงเริ่มเสด็จเยี่ยมเยือนและพระราชทานความช่วยเหลือแก่ราษฎรตั้งแต่ พ.ศ. ๒๔๙๕ เริ่มจากราษฎรที่อยู่ใกล้เคียงกับพระราชวังไกลกังวล อำเภอหัวหิน จังหวัดประจวบคีรีขันธ์ และค่อยๆขยายพื้นที่ไปทั่วทุกภาคของประเทศ จนกล่าวได้ว่า “ไม่มีพื้นที่แห่งใดเลยในประเทศไทย ที่พระองค์ไม่เคยเสด็จพระราชดำเนินไปถึง ซึ่งพสกนิกรชาวไทยในทุกหนแห่งต่างถวายความจงรักภักดีแด่องค์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวอย่างล้นเหลือเช่นกัน”

 

         จากการเสด็จออกเยี่ยมราษฎรด้วยพระองค์เอง ทำให้ทรงทราบถึงทุกข์สุขและสภาพความเป็นอยู่ที่แท้จริงของราษฎร ทรงพบว่าประชาชนชาวไทยส่วนมากมีปัญหาในเรื่องฐานะความเป็นอยู่และการประกอบอาชีพ ซึ่งเป็นปัญหาในหลายๆด้าน ที่ต้องแก้ไขไปพร้อมๆกัน เช่น ด้านการพัฒนาแหล่งน้ำและชลประทาน ด้านการจัดการและพัฒนาที่ดิน ด้านเกษตรกรรม ด้านการแพทย์และการสาธารณสุข ด้านการศึกษาวิจัย ด้านการอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม ด้านอาชีพเสริมและอื่นๆ ด้วยเหตุนี้โครงการอันเนื่องมาจากพระราชดำริและโครงการตามพระราชประสงค์จึงได้เกิดขึ้นอย่างมากมายกว่า ๒,๐๐๐ โครงการ ซึ่งล้วนแล้วแต่เพื่อความเป็นอยู่ของชีวิตที่ดีขึ้นของราษฎร์ทั้งสิ้น ดังนั้นในปี พ.ศ. ๒๕๓๙ ประชาชนชาวไทยจึงพร้อมใจกันถวายพระราชสมัญญานามว่า พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวภูมิพลอดุลยเดชมหาราช

 

 

 

พระราชกรณียกิจ

        ๑. ด้านการพัฒนาแหล่งน้ำและชลประทาน พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ทรงพบว่าพื้นที่เกษตรกรรมหลายแห่งขาดแคลนน้ำ ที่ใช้เพาะปลูกและอุปโภค ในขณะที่บางแห่งกลับมีน้ำท่วม พืชผลได้รับความเสียหาย จึงทรงจัดหาแหล่งน้ำและการชลประทานให้แก่ราษฎร เช่น

 

         - โครงการพัฒนาแหล่งน้ำเพื่อการเพาะปลูกและอุปโภคบริโภค 

         - โครงการพัฒนาแหล่งน้ำเพื่อการรักษาต้นน้ำลำธาร 

         - โครงการพัฒนาแหล่งน้ำเพื่อการผลิตไฟฟ้าในชนบทที่ห่างไกล 

         -  โครงการบรรเทาอุทกภัย เป็นต้น 

 

       ๒. ด้านการจัดการและพัฒนาที่ดิน พระองค์ทรงเริ่มโครงการพัฒนาที่ดินหุบกะพง เมื่อปี พ.ศ. ๒๕๑๑ โดยมุ่งแก้ไขปัญหาการไม่มีที่ดินทำกินของเกษตรกรเป็นสำคัญ 

 

ดังพระราชดำรัสที่ว่า 

 

“มีความเดือดร้อนอย่างยิ่งว่าประชาชนในเมืองไทยจะไร้ที่ดิน และถ้าไร้ที่ดินแล้วก็จะทำงานเป็นทาสเขา ซึ่งเราไม่ปรารถนาที่จะให้ประชาชนเป็นทาสคนอื่น แต่ถ้าเราสามารถที่จะขจัดปัญหานี้ โดยเอาที่ดินจำแนกจัดสรรอย่างยุติธรรม อย่างมีการจัดตั้งจะเรียกว่านิคมหรือจะเรียกว่าหมู่หรือกลุ่มหรือสหกรณ์ก็ตาม ก็จะทำให้คนที่มีชีวิตแร้นแค้นสามารถที่จะพัฒนาตัวเองขึ้นมาได้”