ตามพระธรรมวินัยแสดงไว้ชัดเจนว่า ภิกษุในพระธรรมวินัยไม่รับและไม่ยินดีในเงินและทอง ไม่ซื้อขายแลกเปลี่ยนสิ่งของใด ๆ ผู้ที่กระทำละเมิดเยี่ยงนี้ไม่รู้ว่า ภิกษุคือใคร หรือพระไม่รู้จักพระ ไม่รู้เลยว่าหน้าที่ของภิกษุมีอย่างไรบ้าง ปัญญาชนย่อมเห็นได้ว่าสิ่งที่ทำไปในลักษณะเช่นนั้น เป็นเรื่องที่ไม่เหมาะควรแก่ภิกษุเป็นอย่างยิ่ง ภิกษุต้องเป็นผู้สันโดษ สงบ ไม่คลุกคลีวุ่นวายเรื่องทางโลก

วัดซึ่งควรจะเป็นศูนย์กลางของความรู้ความเข้าใจในพระธรรมวินัยของพระพุทธองค์ กลับไม่ได้มีสิ่งเหล่านี้เลย เนื่องจากภิกษุไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องทางโลก ทำธุรกิจแลกเปลี่ยนค้าขาย รับเงินและทอง เป็นเรื่องที่ไม่ใช่หน้าที่ เป็นเรื่องไม่ควรและเป็นอาบัติซึ่งหมายถึงการตกไปจากความดี ไม่ดำรงอยู่ในเพศของผู้ที่ประเสริฐ ไม่เป็นผู้ประพฤติพรหมจรรย์เพื่อออกจากสังสารทุกข์ กลับทำการเหมือนกับคฤหัสถ์ผู้ครองเรือน ไม่เกิดประโยชน์ใดที่คนเหล่านี้บวชเข้ามาเป็นเพศบรรพชิต และประกาศตนเองว่าเป็นสมณะ แต่มิได้ประพฤติเยี่ยงสมณะแม้แต่น้อย นำความเสื่อมมาสู่พระศาสนาอย่างมากมาย