บทที่ 1 กรีดแผล กลัดหนอง กรองความจริง ๖ ตุลาฯ(หน้าที่1)

กรีดแผล กลัดหนอง กรองความจริง ๖ ตุลาฯ
ดิฉันว่างเว้นจากงานเขียนที่มีความหมายทางการเมืองโดยตรงมายาวนานเกินกว่าสิบปี งานเขียนส่วนใหญ่ในช่วงระยะเวลาดังกล่าว เน้นหนักไปในทางวิชาการเป็นหลัก แม้จะมีนัยยะทางการเมืองแฝงเร้นอยู่บ้าง ก็จะเป็นความหมายระหว่างบรรทัด นำเสนอและเผยแพร่ในวงวิชาการที่ค่อนข้างจำกัด อาจจะเป็นวงวิชาการที่ค่อนข้างลืมเลือนบทบาทภาระหน้าที่ทางการเมืองในลักษณะเข้มข้นมาค่อนข้างยาวนานเสียด้วยซ้ำไป แต่ทั้งนี้ก็มิได้หมายความว่าเพื่อนนักวิชาการในวงการดังกล่าวละเลยบทบาททางการเมืองของตน เห็นได้ชัดว่าแต่ละท่านได้สวมบทบาทใหม่ที่เหมาะสมกับเงื่อนไขและบริบททางประวัติศาสตร์ และได้สอดใส่ตนเองไว้ในโครงสร้างทางการเมืองรูปแบบใหม่ ไม่ว่าจะเป็นโครงสร้างภาครัฐ หรือองค์กรอิสระของรัฐ หรือองค์กรพัฒนาเอกชน (NGO) ที่ขยายการมีส่วนร่วมของประชาชน ในบรรยากาศประชาธิปไตยที่บางคนเชื่อว่ามีอยู่ “เต็มขั้น” กระทั่ง “ล้นเกิน”
ดังนั้น เมื่อผู้ที่รวมตัวกันก่อตั้ง “คณะกรรมการรับข้อมูลและสืบพยานเหตุการณ์ ๖ ตุลาคม ๒๕๑๙” มาทาบทามติดต่อดิฉันให้เป็นประธานคณะกรรมการชุดนี้ ด้วยเหตุผลที่ว่าได้พยายามกราบเรียนเชิญ “ผู้ใหญ่” ในวงการหลายท่าน อาทิ ศาสตราจารย์ นายแพทย์ประเวศ วะสี ศาสตราจารย์ เสน่ห์ จามริก ศาสตราจารย์ ดร.นิธิ เอียวศรีวงศ์ ดร.ชาญวิทย์ เกษตรศิริ ให้เป็นประธานฯ แล้ว ปรากฏว่า ทุกท่านไม่พร้อมที่จะรับด้วยเหตุผลประการต่างๆ แต่ก็ยินดีรับเป็นที่ปรึกษา ดิฉัน ในฐานะ “คน ๖ ตุลาฯ” โดยตรง แม้จะด้อยกว่าทั้งวัยวุฒิ คุณวุฒิ และประสบการณ์ จึงต้องตัดสินใจรับภาระหน้าที่อันมีพันธกิจสำคัญนี้ และจักต้องดำเนินให้ลุล่วง ไม่ว่าจะมีอุปสรรคขวากหนามประการใดก็ตาม

เมื่อแรกรับ เพราะรู้ว่าไม่มีใครรับ ก็ย่อมประเมินได้ล่วงหน้าว่า เส้นทางเดินต่อไปนี้คงโรยด้วยกรวดหนาม
แม้จะยังมิอาจประเมินได้ว่า จะมีอะไรเกิดขึ้น ถึงจิ้งจกร้องทัก ฟ้าครืนครวญ สุ้มเสียงเหล่านี้ก็ไม่อาจกลบเสียงระเบิด ห่ากระสุน และภาพความรุนแรงนองเลือด ที่รัฐได้ก่ออาชญากรรมกับผู้บริสุทธิ์ได้
โดยเฉพาะ สำหรับผู้ที่มีหัวใจเป็นครูเต็มร้อยอย่างดิฉัน ภาพลูกศิษย์ของเราทั้งนั้น ถูกจับแขวนคอ ย่างสด เผาทั้งเป็น อีกจำนวนหนึ่งถูกยิงตาย บาดเจ็บ ด่าวดิ้นด้วยความเจ็บปวด ลูกศิษย์หญิงนับร้อยๆ ถูกจับ ถอดเสื้อ หมอบราบลงกับพื้น แล้วก็ถูกไล่ล่า จับต้อนขึ้นรถ ไปคุมขังอยู่ตามที่ต่างๆ ทั้งหมดนี้ยังตราตรึงอยู่ในความทรงจำ หวนนึกคิดขึ้นมาคราใด น้ำตายังรินไหล หัวใจยังเต็มตื้นอัดอั้นด้วยความเจ็บปวด แผลในใจยังกลัดหนอง แม้เวลาได้ล่วงเลยไปแล้วถึง ๒๕ ขวบปี