โอ้…องค์เทพีรัศมีจันทร์ ธิดาแห่งโอสิริส องค์สุริยาเทพและเทพีอิซิส พระแม่ผู้เปรียบประดุจดวงจันทร์อันไร้มลทิน ณ ยอดแห่งพีระมิดสูงเสียดฟ้า…ผาแห่งผู้พิทักษ์ตระหง่านง้ำ และสฟิงซ์ ผู้กำความลับแห่งทะเลทรายไว้ชั่วนิรันดร มีดินแดน “รุไบยา” ที่ปกครองบนความเป็นปึกแผ่นของห้าผู้ยิ่งใหญ่ และหนึ่งในห้าของข่าน…คือ “สุลต่าน” ผู้ถืออำนาจรัฐสูงสุด หากเหนือกว่านั้น ดั่งเหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคนเหนือกว่า เหนือแผ่นดินรุไบยา คุณอาจล้มการปกครอง ระบอบการเมือง อำนาจ ราชศักดิ์ หรืแม้แต่…สุลต่าน! ยกเว้น สิ่งเดียว! ศรัทธา ยกเว้น…สิ่งเดียว! ศรัทธาในหัวใจคน! “ไม่มีใครหรอกที่จะชนะองค์รัศมีจันทร์!

 

            ” รัศมีจันทร์…ผู้หญิงคนหนึ่งหรือเทพเจ้าอย่างเขากล่าวขวัญกันหนอ ถ้าเธอเป็นมนุษย์…ทำไมกำหนดความเป็นความตายให้แก่มนุษย์ด้วยกันได้ และที่สำคัญ ผู้หญิงคนนี้ทรงอำนาจเพราะกุมความลับเกี่ยวกับขุมทรัพย์ไว้มากมาย ขุมทรัพย์ที่กระจัดกระจายอยู่ทั่วพื้นทะเลทรายอันกว้างใหญ่ไพศาล ขุมทรัพย์ที่จะก่อให้เกิดขุมกำลังอันยิ่งยวดเช่นกัน เล่ากันว่า “กองพันปีศาจ” ขององค์รัศมีจันทร์ สามารถเคลื่อนไหวได้ดั่งปีศาจสมชื่อ แสนยานุภาพเกรียงไกรทั่วท้องทะเลทราย ทั้งยามสงบและพายุกระหน่ำ…กองกำลังเคลื่อนที่เร็วไปได้ชนิดไม่มีกองทัพของสมาพันธรัฐใดทำได้เฉกเดียวกับที่…ศรัทธาในองค์รัศมีจันทร์นั้นเป็นหนึ่งเดียว…หยั่งรากลึก มั่นคง! ไม่มีใครทำลาย ไม่มีใครล้มล้างหรือลอกเลียนได้!

 

           โอ้…องค์เทพีรัศมีจันทร์ ธิดาแห่งโอสิริส องค์สุริยเทพและเทพีอิซิส โอ้…พระแม่ผู้เปรียบประดุจดวงจันทร์อันไร้มลทิน ผู้ทรงกรุณาภาพ แด่ชาวโลกไม่เลือกหน้า โอ้…ชีวิตข้าบาทเจ้าทั้งหลาย อยู่ในอุ้งหัตถ์พระแม่ผู้ทรงความเป็นและความตาย ตลอดชั่วกาลนาน… อับดุลลาและเจ้าหญิงเอลยาต่างรู้จัก “องค์รัศมีจันทร์” ลึกซึ้งในที่สุด และสงครามสุดท้าย…เกมแห่งอำนาจที่จะพิสูจน์ว่าเหนือสิ่งอื่นใด…คือสันติสุขเป็นของชาวรุไบยา หรือเพื่อชัยชนะของใคร… “ถึงหาก “การเมือง” จะทำให้ต้องแยกความเห็นจากกัน “การเมือง” ก็ไม่ควรจำแยกเลือดเนื้อทั้งสองฝ่ายจากกัน!” ปลายปากกา “ลักษณวดี” จึงมาเล่าขาน “รัศมีจันทร์” ให้คุณฟัง “ข้ารู้…ข้าเห็น…ถึงสิ่งที่เกิด ณ ที่นี้นับด้วยพันปี…เจ้าหญิงโฉมงามเคยเสด็จผ่านมา และเจ้าชายผู้ทรงศักดิ์เคยมาพำนักภายใต้ร่มเงาของข้า ข้าจะยังได้เห็นต่อไป…”