จิตดวงสุดท้าย (ฉบับปรับปรุง)

ผู้เขียน: พ.นวลจันทร์

สำนักพิมพ์: อมรินทร์ธรรมะ

หมวดหมู่: ธรรมะ ศาสนา และปรัชญา  , ธรรมะ ศาสนา และปรัชญา

 

รายละเอียด : จิตดวงสุดท้าย (ฉบับปรับปรุง)

 

เราทุกคนมีนัดกับความตาย ท่านพร้อมหรือยังที่จะไปตามนัด นี่เป็นความจริงที่ใครๆ ก็ปฏิเสธไม่ได้ ใครๆ ก็รู้ ใครๆ ก็ทราบ แต่ประเด็นอยู่ที่ว่าท่านพร้อมหรือยังที่จะไปตามนัด

 

ก่อนที่เราท่านทั้งหลายจะเกิดมาบนโลกมนุษย์ใบนี้ พญามัจจุราช หรือความตายจะเรียกเรามาเจรจาว่า "เธอ ที่จะไปเกิดน่ะ ทราบใช่ไหมว่า ธรรมชาติเมื่อเกิดแล้วต้องมีตาย" ด้วยความที่เราอยากไปเกิด เราก็จะตอบว่า "ทราบครับ" เราก็ตอบว่า "ยอมรับได้ครับ" "ช่วงนี้อายุขัยของมนุษย์ไม่เกินร้อยปีนะ ถ้าเจ้าไปเกิด อย่างไรเจ้าก็จะอยู่ได้ไม่เกินร้อยปีแน่ๆ ยังยินยอมพร้อมใจไหมที่จะอยู่ได้เท่านี้" ด้วยความที่เราอยากจะเกิดมาเป็นมนุษย์ เราก็จะบอกว่า "ยินยอมครับ อยู่ได้แค่นี้ก็แค่นี้" ทีนี้พญามัจจุราชก็จะเช็กรายละเอียดต่อไปอีกว่า "เออ แต่ตรวจสอบแล้ว ด้วยอำนาจกรรมเจ้าคงอยู่ได้ไม่ถึงอายุขัยหรอก อาจจะอยู่ได้แค่ 10 ปี 20 ปี 40 ปี หรือ 60 ปีเท่านั้น เจ้าจะยังไปเกิดไหม" ด้วยความที่เราอยากไปเกิด เราก็จะบอกว่า "ยินยอมครับ ไม่เป็นไร จะ 20 ปี 40 ปี หรือ 60 ปีก็ไม่เป็นไรครับ" แล้วพญามัจจุราชก็หยิบสัญญาเกิด-ตายมาฉบับหนึ่งมาให้เราเซ็น

 

เมื่อเราเซ็นแล้วพญามัจจุราชก็ส่งให้เรามาเกิดในเมืองมนุษย์ มาปฏิสนธิคู่ครรภ์มารดา เมื่อคลอดออกมา เราก็ได้รับการเลี้ยงดูทะนุถนอมมาตามลำดับ เจริญวัยมาเป็นขั้นตอน ศึกษาเล่าเรียนจนถึงขั้นจบการศึกษารับปริญญา ได้งานได้การทำ ได้สามีได้ภรรยา มีลูกมีหลาน มีทรัพย์สินเงินทอง มีชื่อเสียงยศถาบรรดาศักดิ์ มีตำแหน่ง มีหน้ามีตาในสังคม มีแต่สิ่งดีๆ ได้รับแต่สิ่งดีๆ สามีก็ดีมากราวกับพ่อพระ ลูกก็ดีมาก เพื่อนบ้าน บริวาร คนร่วมงานก็ดีหมด เจอใครก็เจอแต่คนที่ดีๆ

 

เมื่อเวลาผ่านไปจึงเกิดจิตดวงหนึ่งขึ้นมาว่าไม่อยากตายไม่อยากไปตามนัดเลย นึกถึงสัญญาฉบับนั้นที่ทำไว้กับพญามัจจุราชเมื่อไร ใจก็แห้งเหี่ยวทุกที แถมยังเกิดจิตขี้โกงขึ้นมาด้วยว่า เบี้ยวดีไหมนี่ ไม่ไปตามนัดดีไหม และพยายามแสวงหาวิธีที่จะผัดวันประกันพรุ่ง เพื่อให้ไม่ต้องไปตามนัด เช่น บางคนอาจจะไปปล่อยนก ปล่อยปลา ทำบุญสืบอายุ ต่อชะตา ถวายสังฆทาน ฯลฯ แต่ด้วยความที่พญามัจจุราชมีอำนาจมาก ไม่มีใครต้านทานได้ และท่านก็ซื่อตรงในการทำหน้าที่เสียด้วย ดังนั้นเมื่อครบกำหนดเวลาตามสัญญาที่เซ็นไว้ ท่านย่อมมารับตัวไป ไม่ว่าจะพร้อมหรือไม่ก็ตาม

 

จริงอยู่ว่าอายุขัยของมนุษย์นั้นมีประมาณ 75 ปี หรือไม่เกิน 100 ปี แต่โดยส่วนตัวของแต่ละท่าน รวมทั้งตัวอาตมาด้วยนั้น เราต่างก็ไม่รู้ว่าเราจะมีสิทธิเสรีภาพโดยชอบธรรมที่จะอยู่ต่อไปได้อีกกี่วัน กี่เดือน กี่ปี วันคืนที่ล่วงไปๆ โอกาศที่เราจะได้อยู่บนโลกใบนี้ ที่จะได้อยู่เป็นมนุษย์ก็ลดลงไป วันเวลาก็เหลือน้อยลงๆ เพราะฉะนั้น เรามีเวลามากพอกระนั้นหรือในการที่จะทำสิ่งที่ไม่ดี ที่ไร้สาระ ไปทำอะไรก็ไม่รู้ หลงระเริง ประมาท มัวเมา ขาดสติอยู่ อาตมาว่ามีเวลาไม่มากพอนะ มีเวลาไม่พอจริงๆ