ขณะที่โบตั๋นเขียนนวนิยายเรื่อง “จดหมายจากเมืองไทย” เธอมีอายุ  23 ปีเท่านั้น  เมื่อนวนิยายเรื่องนี้เผยแพร่ออกไปสู่คนอ่าน เกิดกระแสวิพากษ์วิจารณ์อย่างรุนแรง  คนเข้าใจว่าเป็นผู้ใหญ่เขียน บางคนเข้าใจว่าเป็นผู้ชาย เพราะมีเนื้อหาเข้มข้น สำนวนห้าวเจือดุดันเหมือนนักเขียนชาย

สมัยนั้นเมื่อประมาณ 40 ปีก่อน ประเทศไทยยังด้อยพัฒนาในทุกเรื่อง โดยเฉพาะเรื่องความคิดทางการเมือง นวนิยายเรื่องนี้จึงมีผลกระทบรุนแรงมาก  จนนักหนังสือพิมพ์คนหนึ่งที่เขียนวิจารณ์ ไล่ให้ไปอยู่จีนแดง

“เขาคิดว่าเป็นผู้ชาย  เขาว่า อีตาคนนี้ไปอยู่กับเมาเซตุงซะ”

กระแสแรงขนาดนี้ จึงมีผลกระทบต่อจิตใจของเด็กสาววัยเพียง  23 ปี ที่มีความตั้งใจจริงใน

การถ่ายทอดเรื่องราวในรูปของจดหมาย สะท้อนให้เห็นถึงสังคมและค่านิยมของคนไทย ซึ่งในยุคนี้สังคมและค่านิยมในด้านต่าง ๆ ของคนไทยก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงจากยุคนั้น

ดังตอนหนึ่งของจดหมายที่ตันส่วงอู๋ ชาวจีนแผ่นดินใหญ่ข้ามน้ำข้ามทะเลหนีความแร้นแค้นมาอาศัยอยู่เมืองไทย เขียนจดหมายบอกเล่าเรื่องราวในเมืองไทยที่ตนประสบในเมืองไทยถึงผู้เป็นแม่ที่จีนแผ่นดินใหญ่อย่างละเอียดถึงร้อยฉบับ เปรียบได้กับกระจกเงาสะท้อนความจริงของเมืองไทยในทุกแง่มุม....

“ในเมืองไทยเขานับถือแผ่นกระดาษยิ่งกว่าความรู้ แผ่นกระดาษที่พ่อว่านี้คือใบรับรองว่าเจ้าเรียนจบมาจากสถานศึกษาแห่งใดแห่งหนึ่ง ถ้ามีของสถานศึกษาที่มีชื่อ เจ้าก็จะหางานง่าย...เขามักจะเข้าใจผิดว่าประกาศนียบัตรสำคัญยิ่งกว่าความรู้ ลูกต้องปรับตัวของลูกเข้ากับพวกนี้ให้ได้”

นี่แค่ข้อความตอนหนึ่งในนวนิยายเรื่อง“จดหมายจากเมืองไทย” ที่ยกมาเป็นตัวอย่างเท่านั้น แล้วเรื่องราวทั้งเรื่องที่วิจารณ์เมืองไทยและนิสัยของคนไทยในแง่ต่าง ๆ มามาย อันเป็นปัญหาวัฒนธรรมไทย-จีน  เหมือนกับตบหน้าคนไทยอย่างจัง ทำให้ยอมรับความจริงไม่ได้ จึงมีกระแสต่อต้านอย่างหนักหน่วง ดังที่เกริ่นนำไว้นั่นเอง