ในความสัมพันธ์อันแน่นแฟ้นลึกซึ้งของครอบครัวหนึ่งๆ ที่บุพการีพึงจะทิ้งอะไรให้แก่ลูกหลานเพื่อเป็นสิ่งที่คอยเตือนจิตเตือนใจให้สำนึกอยู่เสมอว่าตนคือใครนั้น ปรากฏว่า จีนสยามจำนวนมากกลับไม่มีภาพบันทึก หรือแม้แต่คำบอกเล่าเรื่องราวภูมิหลังของตน สิ่งที่ตกตะกอนอยู่ในใจไปตราบวันสิ้นลม มีเพียงประการเดียวคือ รู้แต่เพียงว่าตนเป็น “จีนสยาม”

จีนสยามจำนวนมากจึงไม่รู้ว่าตนเป็นใคร? มาจากไหน? และญาติโกโหติกาที่แผ่นดินใหญ่นั้นยังอยู่ดีหรือไม่? อย่างไร?
จีนแคะจำนวนมากก็ไม่ได้แตกต่างไปจากจีนสยาม โดยส่วนใหญ่ที่ไม่รู้ภูมิหลังหรือรากของตนมากไปกว่าที่รู้ว่าตนคือ “จีนแคะ”