มาตรการป้องกันไวรัสโคโรนา (COVID 19) มีมาตรการป้องกันไวรัสโคโรนาอย่างเคร่งครัด เพื่อเพิ่มความปลอดภัยให้กับลูกค้าทุกท่าน พนักงานทำความสะอาดหนังสือทุกเล่มด้วยน้ำยาแอลกอฮอล์ ฆ่าเชื้อโรคและเชื้อไวรัส ห่อถุงพลาสติกอย่างดี ทุกเล่ม
BOOKPANICH
Delivering Happiness
ศูนย์รวมหนังสือเก่าหายาก (Rare Item)
และหนังสือใหม่ (ทุกประเภท) หลากหลายสำนักพิมพ์
หนังสือบางเล่ม " อาจมีราคาสูงกว่าราคาปก " เพราะเป็นหนังสือหายากมีคุณค่า เหมาะแก่การสะสม
ทางร้าน "มีต้นทุนที่สูง ในการจัดหา"
ลูกค้าสามารถ กดสั่งซื้อ หยิบลงตะกร้า (Add To Cart) ก็สั่งซื้อได้ทันที โดยไม่ต้องสมัครสมาชิกให้ยุ่งยาก
แรงปรารถนา อวิชชา ราคะ ดึงจิตผูกพันข้ามภพชาติไม่จบสิ้น “ปราณ” หนุ่มวัยยี่สิบสี่ปี บุตรชายแพทย์หญิงผู้มีฐานะในกรุงเทพ เขาฝันเห็นป่าแห่งหนึ่งและสุดท้ายมีงูตัวหนึ่งมุ่งทำร้ายเขา ฉับพลันเมื่อตื่นขึ้นปรากฏว่าในมือเขามีดอกไม้ชนิดหนึ่งติดมาจากความฝันด้วย เขาวิ่งไปพบนักวิชาการด้านป่าไม้ “สิระสา” ซึ่งอธิบายเขาได้ว่าเป็นดอกรัง พบได้ทั่วไปตามป่านี่เอง เมื่อเล่าให้แพทย์หญิง วสุลี มารดาของเขา เธอก็หวนนึกถึงสมัยอดีตที่เป็นนักศึกษาหลบหนีเข้าป่า (ช่วงคอมมิวนิสต์) และที่นั่นเองที่เธอกับ ปริตร เคยอยู่ในป่าด้วยกันจนเธอตั้งท้องปราณ ซึ่งเธอไม่เคยเล่าให้ลูกฟังว่าพ่อของเขาคือใครเพราะปริตรเสียชีวิตในป่าไปแล้ว ปรานตามสิระสาไปที่ป่าแห่งหนึ่งในภาคอิสาน ได้พบกับ “ปันนา” ลูกสาวแม่เลี้ยง “อันยา” ซึ่งมีบ้านในป่าแถบนั้น ตอนที่ปันนาพาเขาไปพบมารดาตนเองนั้น “อันยา” รู้สึกผูกพันแปลกๆ กับชายหนุ่มคนนี้ เพราะเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อนนั้นเธอเป็นคนท้องถิ่นนี้ที่เข้าร่วมกับกลุ่มเคลื่อนไหวในป่า เธอได้พบกับปริตรซึ่งตกจากเครื่องบินเล็ก เมื่อชายหนุ่มกับหญิงสาวพบกันกลางป่า (แถมท่าทางจะเคยผูกพันทางกายกันมาเมื่อชาติก่อน) จึงเกิดสปาร์คกันอย่างช่วยไม่ได้ ซึ่งเหตุการณ์นี้บาดตา “ฝ่าสาง” พ่อม่ายลูกติดชาวป่าที่หลงรักอันยามาตลอดแต่สุดท้ายในครั้งนั้น ปริตร ก็เสียชีวิตเนื่องจากถูกงูจงอางสีขาวกัด อันยาพยายามช่วยเหลือในขณะที่ ฝ่าสาง ซึ่งเป็นต้นเหตุให้งูกัดก็ไม่ยื่นมือมาช่วย ปริตรจึงเสียชีวิตในอ้อมอกอันยา และทันทีที่จิตดับ เขาก็ไปสนธิในครรภ์ของวสุลี (นั่นคือ พ่อมาเกิดเป็นลูกของตัวเอง)และในขณะเดียวกันอันยาก็ตั้งท้องลูกกับเขาเช่นกัน เธอให้กำเนิดลูกสาวคือปันนา ในระหว่างที่ปราณพยายามสืบหาอดีต เขาก็สร้างความหวั่นไหวให้สิระสาบ้าง ปันนาบ้าง แต่เอาเข้าจริงๆ คนที่เขารู้สึกผูกพันที่สุดกลับเป็น “อันยา” หญิงวัยแม่ที่เคยผูกพันกันในชาติก่อน อันยาเองแม้เป็นหญิงวัยกลางคนที่หันหน้าเข้าหาธรรมะมานานแล้ว แต่เมื่อได้พบปราณอีกครั้งแรงราคะที่เคยมีต่อกันก็กลับคืนมา แม้ทั้งคู่จะไปที่ถ้ำเพื่อค้นหาอดีต พบครูบาผู้หยั่งรู้เพื่อฝึกจิต แต่...เมื่อได้พบกันในสถานที่ซึ่งเคยร่วมเสพสมกันมาก็กลายเป็นความพลั้งเผลอจนได้ ทั้งนี้ ช่วงกลางเรื่องมีตัวละครสำคัญคือ ครูบาซึ่งเป็นภิกษุประจำในป่าแถบนั้น ท่านระลึกชาติได้ว่าตัวท่านเองก็เคยเป็นคู่ร่วมสังวาสกับอันยาเมื่อหลายภพหลายชาติก่อน และทราบว่าที่อันยาเจอแต่เรื่องทุกข์ในความรักชาตินี้เพราะกรรมได้ผูกนางไว้กับหลายดวงจิต ครั้งนี้การจองเวรอยู่ในรูปแบบของงู งูจึงได้ฆ่าปริตรเมื่อครั้งก่อน เพราะมันจ้องรอเวลานี้อยู่แล้ว และงูตนนั้นที่อันยาได้ฆ่ามันกับมือก็ได้มาเกิดเป็นลูกสาวของนางคือปันนา ซึ่งกรรมก็ดันมาลิขิตให้ลูกกับแม่ต้องหลงรักผู้ชายคนเดียวกัน ที่พระสงฆ์รูปนี้มาจำพรรษาแถบนี้ก็เพราะกรรมผูกพัน การได้พบอันยาซึ่งเคยเป็นคู่สังวาสกันมาหลายชาติทำให้ท่านเคยหวั่นไหวบ้าง แต่ก็ใช้ความเด็ดขาดต่อสู้จนหลุดพ้นจากห้วงราคะนี้ได้ในที่สุด เมื่อหลุดพ้นแล้วท่านก็ปักหลักอยู่ที่วัดและก็ได้คอยช่วยเหลือตัวละครอื่นซึ่งยังไม่พ้นห้วงแห่งนี้เท่าที่จะช่วยได้เท่านั้น เพราะท่านพิจารณาแล้วกรรมของอันยามากเกินจะช่วยได้ทั้งหมด (อันนี้สะท้อนแนวหินยานที่การหลุดพ้นเป็นเรื่องของคนๆ เดียว ต่างจากมหายานที่จะต้องพากันไปเยอะๆ จึงว่ากันว่ามหายานนั้นใจกว้างและเข้าใจง่ายกว่าหินยาน แต่ในทางปฏิบัติแล้วหินยานจะมุ่งตรงกว่าและเป็นการไปเดี่ยวๆ มากกว่าจะไปรวมหมู่) เรื่องจะขมวดปมอย่างไรขี้เกียจใส่รายละเอียด แต่เอาเป็นว่าช่วงท้ายปราณเริ่มเข้าฌานและเริ่มเห็นหรือได้ยินอดีตบ้าง (แต่พักหลังเขาดูเพ้อมากกว่าอะไร) แต่ถึงอย่างนั้นปราณและอันยาก็ยังตัดสายสวาทกันไม่ขาด (ยังคงเสพสังวาสกันที่ถ้ำซึ่งเป็นที่ฝังศพปริตร) เมื่อปราณได้พบกับร่างของตนเองในชาติก่อนที่ถูกฝังกลางป่าเขาก็เข้าใจแล้วว่าทำไมเขาฝันเห็นภาพป่าดอกรัง เพราะมันเป็นที่สุดท้ายที่เขาเคยทอดกายลงนอน แต่สุดท้ายปราณก็ถูกยิงตายจากน้ำมือของลูกชายฝ่าสาง เขาตายในอ้อมอกของอันยาอีกครั้ง และวาระจิตสุดท้ายที่เขาเฝ้าอยู่แต่กับอันยา...ได้สร้างภพชาติใหม่ให้เขาเรียบร้อย นั่นคือบุตร